Όλα ξεκινούν με μερικά απειλητικά, καλοκαιρινά μαύρα σύννεφα, ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα. Βγαίνω πάντα με μια κάμερα στο χέρι, η πρώτη σταγόνα κυλάει στο κεφάλι μου καθώς περπατάω, σε λίγα λεπτά κάθε σταγόνα μαστιγώνει το μυαλό μου δίχως έλεος.
Αχτίδες φωτός στο πρόσωπο μου. Πάλι άφησα χθες την κουρτίνα ανοιχτή χαζεύοντας τ' άστρα του βραδινού ουρανού. Κι έτσι το πρωινό με βρήκε απέναντι στον ήλιο του Μάρτη.
«Ευχαριστώ πολύ. Να σου φέρω κάτι άλλο;» ρώτησε χαμογελώντας. «Όχι κυρ-Βαγγέλη, σ’ ευχαριστώ. Θα φύγω να ξεκουραστείτε κι εσείς. Καλό βράδυ!»
Τι κι αν μεγάλωνε; Όσο περνούσαν τα χρόνια, όλο και πιο μικρός ένιωθε. Το καταλάβαινε τα βράδια, που έσφιγγε όλο και περισσότερο εκείνο το αρκουδάκι που του είχε χαρίσει η θεία του, τότε που έκανε τα πρώτα του βήματα.
«Μέχρι πού θα έφτανες για μένα;» τον ρώτησε ένα βράδυ που επέστρεφαν στο σπίτι, κοιτώντας τον επίμονα. «Μέχρι την άκρη του κόσμου!» απάντησε εκείνος χαμογελώντας γλυκά.
Δεν θυμάται από πού ξεκίνησε και πώς ήταν τότε. Μα θυμάται ότι ήταν μια σταλιά. Και διαφορετικό χρώμα. Ναι, σίγουρα το χρώμα του ήταν άλλο.
Πόσες σκέψεις έχουν περάσει από το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Καμία, όμως, δεν έχω καταφέρει να αποτυπώσω στο χαρτί. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, με εσάς.
Οι άνθρωποι στη ζωή μας έρχονται και φεύγουν. Όλοι τους κουβαλάνε κάτι.
