Κάπνιζες όταν σε είδα. Ο καπνός σερνόταν γύρω από το πρόσωπό σου καθώς κοιτούσες έξω από το παράθυρο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα λύπη να λιμνιάζει στον πάτο της κοιλιάς μου.
“Το τελευταίο τσιγάρο” -Pit
“Το βλαστάρι της ελπίδας”- Θεόδωρος Γεωργιάδης
Εσιώπησε και η χαρά, που καρτερής να έρθει, τα μάτια αλμύρα γιόμισαν, κι προσμονή μεγάλη. Κι εσύ, βλαστάρι φύτεψες, στο χώμα, ετούτο τον χειμώνα.
“Ο κουρνιαχτός”- Χριστίνα
Κι όλο μεγάλωνε κι αυτός. Κι όσο τα χρόνια πάνω του έσκυβαν, τόσο ότι η ζωή του ήταν ατέλειωτη θαρρούσε.
“Γυναίκα”- Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου
Γιατί είναι τόσο δύσκολο για μια γυναίκα να γράψει τη ζωή της? Ίσως δεν διαθέτει την κατάλληλη μούσα
“Μην κλαις πάνω από χυμένο αίμα”- Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου
Με έκοψες Είδα το αίμα μου να στάζει Και να αποθηκεύεται Σε μπουκαλάκια των 100, 200 και 400 ml
“Γαία”- Ζωή Καβαλάρη
Σείστηκες. Γέννησες χώμα από τα σπλάχνα σου και λάβα στον πνιγμό σου. Κι εμένα εσύ με γέννησες.
“Στου Άδη τα παλάτια”- Στράτος Ζερβανταρίδης
Στης λησμονιάς εκείνον τον καιρό, αγνάντεψα και είδα μία κόρη της αρνησιάς να πίνει το νερό, ξεχνώντας ένα όμορφο αγόρι.
“Κι εσύ”- Χριστίνα
Πασχίζουμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον κι όλο και πιο μακριά βρίσκονται οι σκιές μας.
“Έρωτας στα χρόνια της καραντίνας”- Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου
Σαν το πιωμένο μας κρασί, του κόσμου χάθηκ' η μιλιά σε μαύρη τρύπα.
“Τα ποτά είναι πληρωτέα άμα τη εμφανίσει”- Χάρις Ώδρου
Τα λεπτότατα άκρα σου η ποντικίσια φάτσα σου το λευκό, χάρτινο δέρμα σου που ξέχασε να γεράσει.
