Πασχίζουμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον κι όλο και πιο μακριά βρίσκονται οι σκιές μας.
“Κι εσύ”- Χριστίνα
“Χτίστης υπό σκιά”- Άγγελος Κατσιρντάκης
Τα βράδια που ο ύπνος μας αποκόβει από την πραγματικότητα κάτι στα σκοτεινά συναντιέται, μεγαλουργεί ηδονικά καλύπτοντας το χάος του ανεκπλήρωτου μας.
“Ασφάλεια σε τέσσερις τοίχους”- Αντρέας Τσαμπούκος
Οι στοίβες από πακέτα τσιγάρων δίπλα στο γραφείο μου στέκονταν αμέριμνες..
“Πόρτες”- Χριστίνα
Ανούσια λόγια δέρνουν πόρτες κλειστές. Πόρτες που από τον χρόνο ασχήμηναν.
“Οι όρκοι”- Γιάννης Σίννης
Oι όρκοι…που σβήστηκαν πιο εύκολα από πατημασιές σε αμμουδιά στην Κίμωλο με το πρώτο επόμενο κύμα
“Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει, θα βρω αλλού παρηγοριά. Και ακόμα και αν τώρα δεν τη βλέπω, κάπου υπάρχει και για εμένα μία αγκαλιά.
“Δεν ήταν άνδρας ικανός”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν ήταν άνδρας ικανός τις πληγές σου για να κλείσει. Να νοιώσεις τις φοβίες σου και δυνατά στα δύο του χέρια να σε σφίξει.
“Έπεσες πάλι…”- Κωνσταντίνος Γκουτζής
Σπεύδουν να σε σηκώσουν. Να σε σώσουν· ελπίζουν. Απ’ εδώ κάτω βλέπεις καλύτερα. Αδειάζεις, σιγά-σιγά.
“Μοναχικός (και) άνθρωπος” – Pit
Σηκώνεις το βλέμμα σου από την οθόνη του κινητού. Βλέπεις παντού γύρω σου κόσμο στο μετρό. Νιώθεις στριμωγμένος, πιεσμένος, αγχωμένος. Περνάνε από το μυαλό σου χιλιάδες σκέψεις, όλες άσχημες.
