Πασχίζουμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον κι όλο και πιο μακριά βρίσκονται οι σκιές μας.
“Κι εσύ”- Χριστίνα
“Χτίστης υπό σκιά”- Άγγελος Κατσιρντάκης
Τα βράδια που ο ύπνος μας αποκόβει από την πραγματικότητα κάτι στα σκοτεινά συναντιέται, μεγαλουργεί ηδονικά καλύπτοντας το χάος του ανεκπλήρωτου μας.
“Ασφάλεια σε τέσσερις τοίχους”- Αντρέας Τσαμπούκος
Οι στοίβες από πακέτα τσιγάρων δίπλα στο γραφείο μου στέκονταν αμέριμνες..
“Πόρτες”- Χριστίνα
Ανούσια λόγια δέρνουν πόρτες κλειστές. Πόρτες που από τον χρόνο ασχήμηναν.
“Οι όρκοι”- Γιάννης Σίννης
Oι όρκοι…που σβήστηκαν πιο εύκολα από πατημασιές σε αμμουδιά στην Κίμωλο με το πρώτο επόμενο κύμα
“Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει, θα βρω αλλού παρηγοριά. Και ακόμα και αν τώρα δεν τη βλέπω, κάπου υπάρχει και για εμένα μία αγκαλιά.
“Δεν ήταν άνδρας ικανός”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν ήταν άνδρας ικανός τις πληγές σου για να κλείσει. Να νοιώσεις τις φοβίες σου και δυνατά στα δύο του χέρια να σε σφίξει.
“Έπεσες πάλι…”- Κωνσταντίνος Γκουτζής
Σπεύδουν να σε σηκώσουν. Να σε σώσουν· ελπίζουν. Απ’ εδώ κάτω βλέπεις καλύτερα. Αδειάζεις, σιγά-σιγά.
“Μοναχικός (και) άνθρωπος” – Pit
Σηκώνεις το βλέμμα σου από την οθόνη του κινητού. Βλέπεις παντού γύρω σου κόσμο στο μετρό. Νιώθεις στριμωγμένος, πιεσμένος, αγχωμένος. Περνάνε από το μυαλό σου χιλιάδες σκέψεις, όλες άσχημες.
”Το μυαλό δεν αλλάζει την καρδιά”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ποτέ σου δε με ακούς. Εγώ σου χτυπάω τα καμπανάκια κινδύνου, αλλά εσύ επιμένεις εγωιστικά να πράττεις πάντοτε το δικό σου.
