Ανούσια λόγια δέρνουν πόρτες κλειστές. Πόρτες που από τον χρόνο ασχήμηναν.
“Πόρτες”- Χριστίνα
“Οι όρκοι”- Γιάννης Σίννης
Oι όρκοι…που σβήστηκαν πιο εύκολα από πατημασιές σε αμμουδιά στην Κίμωλο με το πρώτο επόμενο κύμα
“Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει, θα βρω αλλού παρηγοριά. Και ακόμα και αν τώρα δεν τη βλέπω, κάπου υπάρχει και για εμένα μία αγκαλιά.
“Δεν ήταν άνδρας ικανός”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν ήταν άνδρας ικανός τις πληγές σου για να κλείσει. Να νοιώσεις τις φοβίες σου και δυνατά στα δύο του χέρια να σε σφίξει.
“Έπεσες πάλι…”- Κωνσταντίνος Γκουτζής
Σπεύδουν να σε σηκώσουν. Να σε σώσουν· ελπίζουν. Απ’ εδώ κάτω βλέπεις καλύτερα. Αδειάζεις, σιγά-σιγά.
“Μοναχικός (και) άνθρωπος” – Pit
Σηκώνεις το βλέμμα σου από την οθόνη του κινητού. Βλέπεις παντού γύρω σου κόσμο στο μετρό. Νιώθεις στριμωγμένος, πιεσμένος, αγχωμένος. Περνάνε από το μυαλό σου χιλιάδες σκέψεις, όλες άσχημες.
”Το μυαλό δεν αλλάζει την καρδιά”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ποτέ σου δε με ακούς. Εγώ σου χτυπάω τα καμπανάκια κινδύνου, αλλά εσύ επιμένεις εγωιστικά να πράττεις πάντοτε το δικό σου.
“Όλα τα τραγούδια σου” – Pit
Όλα τα τραγουδία σου ξεκινάνε έτσι. Το χέρι σου πάνω από την κιθάρα, το κεφάλι κατεβασμένο, τα γυαλιά σου να πέφτουν πιο χαμηλά στην μύτη σου, ένα μικρό δάγκωμα των χειλιών σου και...ξεκινάς.
“Η μητέρα”- Ελένη Κατσώνη
Ένα πρωινό της προηγούμενης εβδομάδας αποφάσισα να πάω στη δουλειά με τα πόδια. Ένιωθα ένα πολύ έντονο άγχος από την προηγούμενη ημέρα.
