"Το μυστικό"- Χριστίνα

Σπηλιές αέρινες γυρνούν στου κεφαλιού μου τις κορφές. Τα βλέφαρά μου από ώρα δεν τα νιώθω.

“Ψυχή ντυμένη”- Αλέξης Αντωνόπουλος

Ούτε μία σπιθαμή ξεχασμένη: Τα μαλλιά μου ήταν λουσμένα.

Ανούσια λόγια δέρνουν πόρτες κλειστές. Πόρτες που από τον χρόνο ασχήμηναν.

λέξεις μερικές φορές σε ακούω να μιλάς και ακούω μόνο λέξεις

Oι όρκοι…που σβήστηκαν πιο εύκολα από πατημασιές σε αμμουδιά στην Κίμωλο με το πρώτο επόμενο κύμα

Μελέτησα εικόνες πάνω σε τοίχους κρεμασμένους από ένα έρημο ταβάνι.

Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει, θα βρω αλλού παρηγοριά. Και ακόμα και αν τώρα δεν τη βλέπω, κάπου υπάρχει και για εμένα μία αγκαλιά.

Κάποτε από το παράθυρο έμπαιναν λιβάδια. Τώρα σαν ν' αχνοφαίνεται πίνακας μπαλωμένος.

Αν μ' αγαπάς, γιατί δεν είσαι εδώ; Γιατί σε δεν βρίσκω δίπλα μου, να με αγκαλιάζεις τα βράδια;