Εσιώπησε και η χαρά, που καρτερής να έρθει, τα μάτια αλμύρα γιόμισαν, κι προσμονή μεγάλη. Κι εσύ, βλαστάρι φύτεψες, στο χώμα, ετούτο τον χειμώνα.
“Το βλαστάρι της ελπίδας”- Θεόδωρος Γεωργιάδης
“Ο κουρνιαχτός”- Χριστίνα
Κι όλο μεγάλωνε κι αυτός. Κι όσο τα χρόνια πάνω του έσκυβαν, τόσο ότι η ζωή του ήταν ατέλειωτη θαρρούσε.
“Άψυχη ψυχή”- Ζωή Καβαλάρη
ίναι από τις νύχτες, που κάθεται στο μπαλκόνι και έχει για παρέα της τον άνεμο και τις, ακόμα πιο θυελλώδεις από εκείνον, σκέψεις της. Γυρίζουν σκέψεις, πρόσωπα, γεγονότα, συναισθήματα, πράξεις και λόγια.
“Μια νέα αρχή”- Ελένη Κατσώνη
Απ’ το ηχείο του ασανσέρ ακούστηκε η μελωδική φωνή μιας νεαρής γυναίκας, «5ος όροφος». Έσπρωξε δειλά-δειλά τη βαριά πόρτα του ασανσέρ.
“Γυναίκα”- Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου
Γιατί είναι τόσο δύσκολο για μια γυναίκα να γράψει τη ζωή της? Ίσως δεν διαθέτει την κατάλληλη μούσα
“Διάφανος εγώ” -Pit
Δεν έχω σκιά. Με βλέπει το φως αλλά δεν με αγγίζει. Είμαι μπροστά σου όμως με αγνοείς.
“Ένα ξέσπασμα”- Ορφέας Σουρής
Όλα ξεκινούν με μερικά απειλητικά, καλοκαιρινά μαύρα σύννεφα, ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα. Βγαίνω πάντα με μια κάμερα στο χέρι, η πρώτη σταγόνα κυλάει στο κεφάλι μου καθώς περπατάω, σε λίγα λεπτά κάθε σταγόνα μαστιγώνει το μυαλό μου δίχως έλεος.
“Ένα σπίτι με φως” -Pit
Μερικές φορές κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι, το χέρι σου να αγγίζει το δικό μου, ένα αμάξι στον δρόμο με παράθυρα κατεβασμένα, και ο αέρας, εκκωφαντικός, να φυσάει στο πρόσωπό μου.
“Μην κλαις πάνω από χυμένο αίμα”- Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου
Με έκοψες Είδα το αίμα μου να στάζει Και να αποθηκεύεται Σε μπουκαλάκια των 100, 200 και 400 ml
“Φεγγαρόφωτο” -Pit
Μην μιλάς. Μην κοιτάς. Μην υπάρχεις. Γίνε σκιά στο φεγγαρόφωτο και χόρεψε με τα αστέρια. Κράτα την ανάσα σου και άκου την καρδιά σου να χτυπά. Το ακούς;
