Κάποτε στο δάσος είχε κηρυχθεί πόλεμος και όλα τα ζώα είχαν βγει σε παράταξη προκειμένου να μοιραστούν στο καθένα αρμοδιότητες και ευθύνες.
“Το κάθε πλάσμα έχει την αξία του…”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
“Έγκλημα επαφής” -Pit
Όλοι αγαπάμε με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι χαρίζουν λουλούδια και πέφτουν στα γόνατα. Κάποιοι ανταλλάζουν λέξεις, λόγια, υποσχέσεις. Και κάποιοι κοιτάζουν στοργικά με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη.
“Έπεσες πάλι…”- Κωνσταντίνος Γκουτζής
Σπεύδουν να σε σηκώσουν. Να σε σώσουν· ελπίζουν. Απ’ εδώ κάτω βλέπεις καλύτερα. Αδειάζεις, σιγά-σιγά.
“Για μια νύχτα στην ταράτσα(!)”- Χριστίνα
«Μέχρι πού θα έφτανες για μένα;» τον ρώτησε ένα βράδυ που επέστρεφαν στο σπίτι, κοιτώντας τον επίμονα. «Μέχρι την άκρη του κόσμου!» απάντησε εκείνος χαμογελώντας γλυκά.
“Για σένα κύριε Αλέξανδρε…” (αφιερωμένο στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη) – Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ένα κύριος έπινε, γυρίζει συχνά στα καφενεία. Δε γνωρίζω το όνομα, ούτε τη δική του ιστορία.
“Μοναχικός (και) άνθρωπος” – Pit
Σηκώνεις το βλέμμα σου από την οθόνη του κινητού. Βλέπεις παντού γύρω σου κόσμο στο μετρό. Νιώθεις στριμωγμένος, πιεσμένος, αγχωμένος. Περνάνε από το μυαλό σου χιλιάδες σκέψεις, όλες άσχημες.
”Το μυαλό δεν αλλάζει την καρδιά”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ποτέ σου δε με ακούς. Εγώ σου χτυπάω τα καμπανάκια κινδύνου, αλλά εσύ επιμένεις εγωιστικά να πράττεις πάντοτε το δικό σου.
“Ένα μικρό κείμενο για την αγνή αγάπη”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Σε αγαπάω. Σε αισθάνομαι σε κάθε σημείο του σώματός μου.
“Περί λουλουδιών”- Χριστίνα
Δεν θυμάται από πού ξεκίνησε και πώς ήταν τότε. Μα θυμάται ότι ήταν μια σταλιά. Και διαφορετικό χρώμα. Ναι, σίγουρα το χρώμα του ήταν άλλο.
