Δεν έχω σκιά. Με βλέπει το φως αλλά δεν με αγγίζει. Είμαι μπροστά σου όμως με αγνοείς.
“Διάφανος εγώ” -Pit
“Ένα ξέσπασμα”- Ορφέας Σουρής
Όλα ξεκινούν με μερικά απειλητικά, καλοκαιρινά μαύρα σύννεφα, ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα. Βγαίνω πάντα με μια κάμερα στο χέρι, η πρώτη σταγόνα κυλάει στο κεφάλι μου καθώς περπατάω, σε λίγα λεπτά κάθε σταγόνα μαστιγώνει το μυαλό μου δίχως έλεος.
“Ένα σπίτι με φως” -Pit
Μερικές φορές κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι, το χέρι σου να αγγίζει το δικό μου, ένα αμάξι στον δρόμο με παράθυρα κατεβασμένα, και ο αέρας, εκκωφαντικός, να φυσάει στο πρόσωπό μου.
“Μην κλαις πάνω από χυμένο αίμα”- Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου
Με έκοψες Είδα το αίμα μου να στάζει Και να αποθηκεύεται Σε μπουκαλάκια των 100, 200 και 400 ml
“Φεγγαρόφωτο” -Pit
Μην μιλάς. Μην κοιτάς. Μην υπάρχεις. Γίνε σκιά στο φεγγαρόφωτο και χόρεψε με τα αστέρια. Κράτα την ανάσα σου και άκου την καρδιά σου να χτυπά. Το ακούς;
“Γαία”- Ζωή Καβαλάρη
Σείστηκες. Γέννησες χώμα από τα σπλάχνα σου και λάβα στον πνιγμό σου. Κι εμένα εσύ με γέννησες.
“Στου Άδη τα παλάτια”- Στράτος Ζερβανταρίδης
Στης λησμονιάς εκείνον τον καιρό, αγνάντεψα και είδα μία κόρη της αρνησιάς να πίνει το νερό, ξεχνώντας ένα όμορφο αγόρι.
“Κι εσύ”- Χριστίνα
Πασχίζουμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον κι όλο και πιο μακριά βρίσκονται οι σκιές μας.
“Εκτός ορίων”- Άγγελος Κατσιρντάκης
Και τότε είδα πύργους από άμυνες να έχουν μορφή από τραπουλόχαρτα. Επικίνδυνο παιχνίδι το εκτός ορίων.
“Έρωτας στα χρόνια της καραντίνας”- Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου
Σαν το πιωμένο μας κρασί, του κόσμου χάθηκ' η μιλιά σε μαύρη τρύπα.
