Κάθε χρόνο όταν έρχονται Χριστούγεννα και τώρα που είμαι άνδρας μεγαλύτερος, αναπολώ εκείνα τα χρόνια όπου μαζευόμασταν με άλλα παιδιά και λέγαμε τα κάλαντα.
Κάποτε από το παράθυρο έμπαιναν λιβάδια. Τώρα σαν ν' αχνοφαίνεται πίνακας μπαλωμένος.
Αν μ' αγαπάς, γιατί δεν είσαι εδώ; Γιατί σε δεν βρίσκω δίπλα μου, να με αγκαλιάζεις τα βράδια;
Εκείνη την εποχή ήμουν μαθητής της 1ης Λυκείου, έφηβος. Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι με μεγάλη αγάπη για τη μόρφωση και ήθελαν να διευρύνω τους ορίζοντες μου σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς
Κοιτάζω γύρω μου καθώς μπαίνω στην καφετέρια που συχνάζω. Ο καιρός είναι μουντός και γκρίζος σήμερα, οπότε σκέφτομαι ότι η συνηθισμένη μου γωνιά θα είναι άδεια περιμένοντας εμένα.
Ο ύπνος είναι θάνατος κι ο θάνατος ελπίδα απ'τ'άδυτα υψώνεται και γίνεται παγίδα
Σε ακούω να ξεφυσάς ξανά. Τα μάτια σου κοιτάζουν το τηλέφωνο ξανά.
Δεν ήταν άνδρας ικανός τις πληγές σου για να κλείσει. Να νοιώσεις τις φοβίες σου και δυνατά στα δύο του χέρια να σε σφίξει.
Κούρσα ανέμων η ζωή στα καλάμια αραδιασμένη κυλάει στις φλέβες της η μοναξιά...
