Τράβηξε απαλά το κλειδί από τη μίζα του παλιού γαλλικού του σαράβαλου. Στο στενό άκουγε μόνο τα βήματα του στις υγρές πλάκες του δρόμου. Κοίταξε μέσα στο μπάρ τους ελάχιστους θαμώνες. "Κάποτε δεν χώραγες εδώ μέσα", σκέφτηκε.
Θα ήταν ιεροσυλία να ονομάσω την ένωση μας ως κόσμια, δεν είναι, η στόφα της είναι απόκοσμη και ζοφερή, δεν περιγράφεται η κάθοδος μαζί σου..
Δείγματα υπάρχουν παντού, κανείς όμως σ΄ αυτή την πόλη δεν σου μοιάζει, κανένας δε μιλά όπως εσύ. Γνωρίζω καλά πως δεν είναι εμπορική συναλλαγή, κατά βάθος δεν έχει να κάνει με το τι δίνεις και τι παίρνεις, αντίθετα είναι προσωπική υπόθεση.
Μεγάλωσα στην άκρη του λόφου, χωρίς φόβους. Λάτρευα τη ζωή, σαν ασπίδα άγγιζα τα σύννεφα του μέλλοντος.
Εσιώπησε και η χαρά, που καρτερής να έρθει, τα μάτια αλμύρα γιόμισαν, κι προσμονή μεγάλη. Κι εσύ, βλαστάρι φύτεψες, στο χώμα, ετούτο τον χειμώνα.
ίναι από τις νύχτες, που κάθεται στο μπαλκόνι και έχει για παρέα της τον άνεμο και τις, ακόμα πιο θυελλώδεις από εκείνον, σκέψεις της. Γυρίζουν σκέψεις, πρόσωπα, γεγονότα, συναισθήματα, πράξεις και λόγια.
Απ’ το ηχείο του ασανσέρ ακούστηκε η μελωδική φωνή μιας νεαρής γυναίκας, «5ος όροφος». Έσπρωξε δειλά-δειλά τη βαριά πόρτα του ασανσέρ.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο για μια γυναίκα να γράψει τη ζωή της? Ίσως δεν διαθέτει την κατάλληλη μούσα
Όλα ξεκινούν με μερικά απειλητικά, καλοκαιρινά μαύρα σύννεφα, ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα. Βγαίνω πάντα με μια κάμερα στο χέρι, η πρώτη σταγόνα κυλάει στο κεφάλι μου καθώς περπατάω, σε λίγα λεπτά κάθε σταγόνα μαστιγώνει το μυαλό μου δίχως έλεος.
Με έκοψες Είδα το αίμα μου να στάζει Και να αποθηκεύεται Σε μπουκαλάκια των 100, 200 και 400 ml
