Όλα ξεκινούν με μερικά απειλητικά, καλοκαιρινά μαύρα σύννεφα, ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα. Βγαίνω πάντα με μια κάμερα στο χέρι, η πρώτη σταγόνα κυλάει στο κεφάλι μου καθώς περπατάω, σε λίγα λεπτά κάθε σταγόνα μαστιγώνει το μυαλό μου δίχως έλεος.
Με έκοψες Είδα το αίμα μου να στάζει Και να αποθηκεύεται Σε μπουκαλάκια των 100, 200 και 400 ml
Σείστηκες. Γέννησες χώμα από τα σπλάχνα σου και λάβα στον πνιγμό σου. Κι εμένα εσύ με γέννησες.
Στης λησμονιάς εκείνον τον καιρό, αγνάντεψα και είδα μία κόρη της αρνησιάς να πίνει το νερό, ξεχνώντας ένα όμορφο αγόρι.
Και τότε είδα πύργους από άμυνες να έχουν μορφή από τραπουλόχαρτα. Επικίνδυνο παιχνίδι το εκτός ορίων.
Σαν το πιωμένο μας κρασί, του κόσμου χάθηκ' η μιλιά σε μαύρη τρύπα.
Τα λεπτότατα άκρα σου η ποντικίσια φάτσα σου το λευκό, χάρτινο δέρμα σου που ξέχασε να γεράσει.
Φέτος η άνοιξη δεν εξεγείρεται Δε φοράει τα καλά της για να μας καλοπιάσει Δε στολίζεται, δεν εντυπωσιάζει
Είμαι ένας Βλάσφημος που εξορίζεται από τους Βλάσφημους· Αιρετικός που εξορίζεται από τους Αιρετικούς· και για όλα φταίει εκείνη η λέξη: Σπίτι.
Τα βράδια που ο ύπνος μας αποκόβει από την πραγματικότητα κάτι στα σκοτεινά συναντιέται, μεγαλουργεί ηδονικά καλύπτοντας το χάος του ανεκπλήρωτου μας.
