Ανούσια λόγια δέρνουν πόρτες κλειστές. Πόρτες που από τον χρόνο ασχήμηναν.
"Πόρτες"- Χριστίνα
"Σε Ακούω Να Μιλάς" -Pit
λέξεις μερικές φορές σε ακούω να μιλάς και ακούω μόνο λέξεις
"Εικονολέξεις"- Χριστίνα
Μελέτησα εικόνες πάνω σε τοίχους κρεμασμένους από ένα έρημο ταβάνι.
"Μια τρύπα στο κενό"- Χριστίνα
Κάποτε από το παράθυρο έμπαιναν λιβάδια. Τώρα σαν ν' αχνοφαίνεται πίνακας μπαλωμένος.
"Αν με αγαπάς" -Pit
Αν μ' αγαπάς, γιατί δεν είσαι εδώ; Γιατί σε δεν βρίσκω δίπλα μου, να με αγκαλιάζεις τα βράδια;
“Η ιδέα του έρωτα” -Pit
Σε ακούω να ξεφυσάς ξανά. Τα μάτια σου κοιτάζουν το τηλέφωνο ξανά.
“Έγκλημα επαφής” -Pit
Όλοι αγαπάμε με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι χαρίζουν λουλούδια και πέφτουν στα γόνατα. Κάποιοι ανταλλάζουν λέξεις, λόγια, υποσχέσεις. Και κάποιοι κοιτάζουν στοργικά με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη.
“Μοναχικός (και) άνθρωπος” – Pit
Σηκώνεις το βλέμμα σου από την οθόνη του κινητού. Βλέπεις παντού γύρω σου κόσμο στο μετρό. Νιώθεις στριμωγμένος, πιεσμένος, αγχωμένος. Περνάνε από το μυαλό σου χιλιάδες σκέψεις, όλες άσχημες.
“Σε θυμάμαι” -Pit
Σε θυμάμαι να με κοιτάζεις στα μάτια και να μου φτιάχνεις τα μαλλιά μόνο όπως μία μητέρα ξέρει.
