Ο Μορφέας επικεντρώνεται στις ανθρώπινες μορφές των ονείρων και έτσι ο άνθρωπος από την Σελήνη εμφανίζεται συχνά στα όνειρα μου και τα θέματα συζήτησης μας δεν εξαντλούνται ποτέ.
“Ταξίδι”- Ζωή Καβαλάρη
Κράτησε για λίγο τη ζωή μου στα χέρια σου Όχι για πολύ Λίγο θα ταξιδέψω και θα γυρίσω ξανά
“Όνειρα γεμάτα ελπίδες που χάνονται ξαφνικά”- Αλέξανδρος Κατάκαλος
Το πρωί. Ανοίγω τα μάτια μου και νιώθω ένα κρύο αεράκι να με χτυπάει. Ο καιρός ήταν θυμωμένος και οι κουρτίνες σαν τρελές ανέμιζαν. Βγήκα έξω και έμεινα με την βροχή, σε μπαλκόνι δύο τετραγωνικών να μου κρατάει συντροφιά.
“Στο γύρισμα του κεφαλιού”- Χριστίνα
Στο γύρισμα του κεφαλιού αντίκρισα σκουπίδια. Μια στοίβα ανάκατη. Δίπλα τους έστεκες εσύ. Σε κοίταξα.
“Ο εφιάλτης της”- Ελένη Κατσώνη
Βρισκόταν ξαπλωμένη σ΄ ένα παγωμένο δάπεδο. Τα μάτια της ήταν κλειστά αλλά προσπαθούσε να αντιληφθεί το παρόν μέσω των υπόλοιπων αισθήσεών τους. Ένιωθε το σώμα της βαρύ, παγιδευμένο και κουνήθηκε δειλά δειλά μήπως και καταλάβει αν τα άκρα της ήταν δεμένα.
“Μάσκες, νουάρ και λοιπές φανταστικές ανησυχίες” – Γιώργος Μπεκιάρης
Τράβηξε απαλά το κλειδί από τη μίζα του παλιού γαλλικού του σαράβαλου. Στο στενό άκουγε μόνο τα βήματα του στις υγρές πλάκες του δρόμου. Κοίταξε μέσα στο μπάρ τους ελάχιστους θαμώνες. "Κάποτε δεν χώραγες εδώ μέσα", σκέφτηκε.
“Σωμάτων κάθοδος”- Άγγελος Κατσιρντάκης
Θα ήταν ιεροσυλία να ονομάσω την ένωση μας ως κόσμια, δεν είναι, η στόφα της είναι απόκοσμη και ζοφερή, δεν περιγράφεται η κάθοδος μαζί σου..
“Το τελευταίο τσιγάρο” -Pit
Κάπνιζες όταν σε είδα. Ο καπνός σερνόταν γύρω από το πρόσωπό σου καθώς κοιτούσες έξω από το παράθυρο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα λύπη να λιμνιάζει στον πάτο της κοιλιάς μου.
“Πίνακας με λουλούδια”- Ορφέας Σουρής
Δείγματα υπάρχουν παντού, κανείς όμως σ΄ αυτή την πόλη δεν σου μοιάζει, κανένας δε μιλά όπως εσύ. Γνωρίζω καλά πως δεν είναι εμπορική συναλλαγή, κατά βάθος δεν έχει να κάνει με το τι δίνεις και τι παίρνεις, αντίθετα είναι προσωπική υπόθεση.
“Εσύ ήσουν στην άκρη του λόφου”- Κρινιώ Μπύρου
Μεγάλωσα στην άκρη του λόφου, χωρίς φόβους. Λάτρευα τη ζωή, σαν ασπίδα άγγιζα τα σύννεφα του μέλλοντος.