“Ο κόσμος κοιτάζει” -Pit

Μην κλαις.
Ο κόσμος κοιτάζει.
Μην κλαις σου λέω.
Μετράνε τα  δάκρυα σου, τους λυγμούς, τις κοφτές ανάσες.
Θέλουν να ξέρουν.
Θέλουν να σε ξέρουν.
Θέλουν να μοιραστούν τα δάκρυά σου.
Και να τα κάνουν δικά τους.

Μην κλαις.
Ο κόσμος κοιτάζει.
Εσένα κοιτάζει.
Θέλει να σε δει να πονάς.
Γιατί αν πονάς, στα μάτια τους ραγίζεις.
Μην κλαις σου λέω.
Δεν θες να σε βλέπουν.
Μην τους αφήνεις να σε βλέπουν.

Μην κλαις σε παρακαλώ.
Όχι αυτή την φορά.
Πρέπει να γίνεις σκληρός.
Ο κόσμος σε θέλει σκληρό.
Οι άλλοι φοβόνται τους σκληρούς.
Και εσύ θέλεις να σε φοβούνται.

Μην κλαις ακόμα.
Θυμήσου,
εκείνες τις στιγμές που ήθελες να κλάψεις και δεν μπορούσες.
Για να προστατεύσεις αυτόν που αγαπάς,
αυτήν που σε νοίαζεται,
εσένα.

Μην κλαις τώρα,
κλάψε μετά.
Μόνος σου.
Μοναχικά και σιωπηλά.
Κοιτώντας το κενό.
Κρατώντας την ανάσα σου.
Γιατί τα δάκρυα πρέπει να είναι σιωπηλά και διάφανα.
Γιατί τα δάκρυα πρέπει να είναι σιωπηλά.

Μην κλαις πια.
Σταμάτα να κλαις.
Ήταν δύσκολα, το ξέρω.
Όμως υπάρχουν και χειρότερα.
Κράτα τα δάκρυα σου για τα χειρότερα.
Γιατί θα έρθουν και χειρότερα.
Και δεν θες τα δάκρυα σου να στερεύσουν.

Μου είπες κάποτε να μην κλαίω,
γιατί οι άντρες δεν κλαίνε.
Οι άντρες είναι δυνατοί,
οι άντρες δεν δείχνουν τα αισθήματά τους,
δεν πονάνε,
δε νιώθουν,
δεν θέλουν να νιώσουν,
δεν θέλουν να κλαίνε.

Μου είπες ότι ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τα δάκρυα μου,
και τα έκρυψα πίσω από καθρέφτες βρώμικους σε βράδια αξημέρωτα.
Μου το είπες εσύ,
ναι εσύ,
και τώρα είμαι μόνο εγώ.
Εγώ και τα δάκρυα μου,
και η ντροπή μου,
και ο κόσμος που δεν θέλει να με δει να κλαίω.

Και το μόνο που κάνω είναι να κλαίω.
Μόνο κλαίω.
Φοβάμαι και κλαίω.
Ελπίζω και κλαίω.
Λυπάμαι και κλαίω.
Μόνο κλαίω.

Και ο κόσμος με προσπερνάει.
Και τα δάκρυα δεν στερεύουν.
Και οι ανάσες είναι βαθιές και ασήκωτες.
Και είμαι πιο δυνατός από ποτέ.

Και εσύ είχες άδικο.
Ναι, εσύ.
Θεε μου, είχες τόσο άδικο.