Κι όλο μεγάλωνε κι αυτός.
Κι όσο τα χρόνια πάνω του έσκυβαν,
τόσο ότι η ζωή του ήταν ατέλειωτη θαρρούσε.
Τον κουρνιαχτό σκορπούσε,
τα βλέμματα των αλλωνών δειλά να τα καλύψει.
Κι ενώ των άλλων οι ματιές
είχαν θαφτεί στη σκόνη του,
γοργά τις δουλειές του εκτελούσε.
Τα χέρια ύστερα έτριβε,
σαρκαστικά γελούσε.
«Τα καταφέραμε και σήμερα», ψιθύριζε στο εγώ του.
Τίποτα δεν τον τρόμαζε.
Όμως πολύ, πάρα πολύ θύμωνε
όταν καθώς διάβαινε,
κάποιου ο κουρνιαχτός,
χωρίς προειδοποίηση,
έλουζε τη μορφή του.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Μάνο Γαρεφαλάκη.
Leave a Reply