Με έκοψες
Είδα το αίμα μου να στάζει
Και να αποθηκεύεται
Σε μπουκαλάκια των 100, 200 και 400 ml
Μετά τα στοίχισες προσεκτικά
Για να συνεχίσεις τις μετρήσεις
Πόσα αιμοπετάλια ζωής είχα ακόμη
Όχι δεν πόνεσα
Οι ματωμένοι σπανίως πονούν
Έχουν συνηθίσει την αφαίμαξη
Στη συνέχεια κάλεσες τους συναδέλφους σου
Να αξιολογήσουν την κατάσταση
Τοποθέτησαν το κατασταλαγμένο αίμα
Σε σακουλάκια διαφανή
Και το παρατηρούσαν
Υπό το φως μιας λάμπας led
Πολλαπλών χρήσεων
Αργότερα κράτησαν σημειώσεις
Αναρωτήθηκαν εάν έχω κάποια μολυσματική ασθένεια
Και έτσι θέλησαν να ξεμπερδέψουν γρήγορα
Το μετάγγισαν προσεκτικά σε έναν δίσκο με κομμένα γυαλιά
Έτσι που σχηματίστηκε ένα τριαντάφυλλο
Τελείως τυχαία
Απόρησαν που το αίμα μπόρεσε να ξαναδώσει ζωή παρά την ταλαιπωρία
Και την απομάκρυνση από ένα σώμα
Γρήγορα όλοι αποχώρησαν
Ίσως το τριαντάφυλλο μεγάλωνε επικίνδυνα
Ένας περαστικός που ήταν μάρτυρας της όλης διαδικασίας
Αποφάσισε να επέμβει
Μάζεψε τα κομμένα γυαλιά
Συγκέντρωσε με σεβασμό το χυμένο αίμα
Και μου το προσέφερε
Για να συνεχίσω να ζω
Τέλος με πήρε αγκαλιά
Έτσι που ξεκίνησα επιτέλους να ελπίζω
Η Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε διεθνείς σχέσεις και στη συνέχεια νομικά. Εργάζεται στο μεταναστευτικό επί αρκετά χρόνια. Η δύναμη της λέξης, του στίχου και της στροφής την ελκύει από μικρό παιδί. Ξαναεπισκέπτεται με ενθουσιασμό τα συναισθήματα που της προκαλεί τον τελευταίο χρόνο και τα μοιράζεται εδώ σε αυτόν τον φιλόξενο χώρο.
Leave a Reply