“Στου Άδη τα παλάτια”- Στράτος Ζερβανταρίδης

Στης λησμονιάς εκείνον τον καιρό, αγνάντεψα και είδα μία κόρη της αρνησιάς να πίνει το νερό, ξεχνώντας ένα όμορφο αγόρι.

“Κι εσύ”- Χριστίνα

Πασχίζουμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον κι όλο και πιο μακριά βρίσκονται οι σκιές μας.

Και τότε είδα πύργους από άμυνες να έχουν μορφή από τραπουλόχαρτα. Επικίνδυνο παιχνίδι το εκτός ορίων.

Σαν το πιωμένο μας κρασί, του κόσμου χάθηκ' η μιλιά σε μαύρη τρύπα.

Τα λεπτότατα άκρα σου η ποντικίσια φάτσα σου το λευκό, χάρτινο δέρμα σου που ξέχασε να γεράσει.

Φέτος η άνοιξη δεν εξεγείρεται Δε φοράει τα καλά της για να μας καλοπιάσει Δε στολίζεται, δεν εντυπωσιάζει

Προδόθηκε σαν έχασε του χρόνου το τιμόνι. Κι αποβραδίς ξεκίνησε ψάχνοντας τη ζωή του.

Είμαι ένας Βλάσφημος που εξορίζεται από τους Βλάσφημους· Αιρετικός που εξορίζεται από τους Αιρετικούς· και για όλα φταίει εκείνη η λέξη: Σπίτι.

Γιατί; Γιατί σε άφησα, γιατί; Τα χέρια μου σκάβουν το χώμα.