Κούρσα ανέμων η ζωή στα καλάμια αραδιασμένη κυλάει στις φλέβες της η μοναξιά...
“Οι φλέβες της μοναξιάς”- Πέτρος Βελούδας
“Δακρυσμένο χαμόγελο”- Χριστίνα
«Ευχαριστώ πολύ. Να σου φέρω κάτι άλλο;» ρώτησε χαμογελώντας. «Όχι κυρ-Βαγγέλη, σ’ ευχαριστώ. Θα φύγω να ξεκουραστείτε κι εσείς. Καλό βράδυ!»
“Λίγο φως στο σκοτάδι”- Maria Tink
Έξω έβρεχε. Tο σκοτάδι γινόταν φως σε κλάσματα δευτερολέπτου απ' τις αστραπές και μετά πάλι σκοτάδι. Ακούς βήματα στο διάδρομο, ανάλαφρα και επιφυλακτικά.
“Μια χαρά που κράτησε τόσο λίγο”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ήταν ένα φτωχό παιδί που δούλευε για να μπορεί να εξασφαλίζει, τουλάχιστον, τα απαραίτητα για την επιβίωσή του. Ο πατέρας του είχε πεθάνει όταν εκείνος ήταν μόλις δύο ετών και η μητέρα του ήταν φιλάσθενη.
“Κρυμμένη ευτυχία”- Χριστίνα
Τι κι αν μεγάλωνε; Όσο περνούσαν τα χρόνια, όλο και πιο μικρός ένιωθε. Το καταλάβαινε τα βράδια, που έσφιγγε όλο και περισσότερο εκείνο το αρκουδάκι που του είχε χαρίσει η θεία του, τότε που έκανε τα πρώτα του βήματα.
“Το καράβι δεν ήρθε ούτε σήμερα”- Ηλίας Τζελέπης
Κοιτούσε και πάλι το παράθυρο. Το καράβι δεν ήρθε ούτε σήμερα. Είχαν περάσει μέρες και είχε χάσει πια την αίσθηση του χρόνου. Ζούσε σε κείνο το μικρό σπιτάκι πάνω στο λιμάνι. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, όπως τα μεγαλοπρεπή νέα κτίρια στην χώρα του νησιού, αλλά είχε μία ιδιαίτερη θαλπωρή. Ήταν ολόλευκο, σαν όλα τα σπιτάκια... Continue Reading →
“Το κάθε πλάσμα έχει την αξία του…”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Κάποτε στο δάσος είχε κηρυχθεί πόλεμος και όλα τα ζώα είχαν βγει σε παράταξη προκειμένου να μοιραστούν στο καθένα αρμοδιότητες και ευθύνες.
“Έγκλημα επαφής” -Pit
Όλοι αγαπάμε με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι χαρίζουν λουλούδια και πέφτουν στα γόνατα. Κάποιοι ανταλλάζουν λέξεις, λόγια, υποσχέσεις. Και κάποιοι κοιτάζουν στοργικά με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη.
“Έπεσες πάλι…”- Κωνσταντίνος Γκουτζής
Σπεύδουν να σε σηκώσουν. Να σε σώσουν· ελπίζουν. Απ’ εδώ κάτω βλέπεις καλύτερα. Αδειάζεις, σιγά-σιγά.
