Ανούσια λόγια δέρνουν πόρτες κλειστές. Πόρτες που από τον χρόνο ασχήμηναν.
"Πόρτες"- Χριστίνα
"Σε Ακούω Να Μιλάς" -Pit
λέξεις μερικές φορές σε ακούω να μιλάς και ακούω μόνο λέξεις
"Οι όρκοι"- Γιάννης Σίννης
Oι όρκοι…που σβήστηκαν πιο εύκολα από πατημασιές σε αμμουδιά στην Κίμωλο με το πρώτο επόμενο κύμα
"Εικονολέξεις"- Χριστίνα
Μελέτησα εικόνες πάνω σε τοίχους κρεμασμένους από ένα έρημο ταβάνι.
"Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει"- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Μην ξανάρθεις, δεν πειράζει, θα βρω αλλού παρηγοριά. Και ακόμα και αν τώρα δεν τη βλέπω, κάπου υπάρχει και για εμένα μία αγκαλιά.
"Εκείνο το παιδί με τη μεγάλη καρδιά που όλοι όμως είχαμε παρεξηγήσει στην αρχή"- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Κάθε χρόνο όταν έρχονται Χριστούγεννα και τώρα που είμαι άνδρας μεγαλύτερος, αναπολώ εκείνα τα χρόνια όπου μαζευόμασταν με άλλα παιδιά και λέγαμε τα κάλαντα.
"Μια τρύπα στο κενό"- Χριστίνα
Κάποτε από το παράθυρο έμπαιναν λιβάδια. Τώρα σαν ν' αχνοφαίνεται πίνακας μπαλωμένος.
"Αν με αγαπάς" -Pit
Αν μ' αγαπάς, γιατί δεν είσαι εδώ; Γιατί σε δεν βρίσκω δίπλα μου, να με αγκαλιάζεις τα βράδια;
“Η κυρία των Γαλλικών μου” – Μαρία Σκαμπαρδώνη
Εκείνη την εποχή ήμουν μαθητής της 1ης Λυκείου, έφηβος. Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι με μεγάλη αγάπη για τη μόρφωση και ήθελαν να διευρύνω τους ορίζοντες μου σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς
