Ο ύπνος είναι θάνατος κι ο θάνατος ελπίδα απ'τ'άδυτα υψώνεται και γίνεται παγίδα
“Άραγε”- Πέτρος Βελούδας
“Η ιδέα του έρωτα” -Pit
Σε ακούω να ξεφυσάς ξανά. Τα μάτια σου κοιτάζουν το τηλέφωνο ξανά.
“Δεν ήταν άνδρας ικανός”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν ήταν άνδρας ικανός τις πληγές σου για να κλείσει. Να νοιώσεις τις φοβίες σου και δυνατά στα δύο του χέρια να σε σφίξει.
“Οι φλέβες της μοναξιάς”- Πέτρος Βελούδας
Κούρσα ανέμων η ζωή στα καλάμια αραδιασμένη κυλάει στις φλέβες της η μοναξιά...
“Δακρυσμένο χαμόγελο”- Χριστίνα
«Ευχαριστώ πολύ. Να σου φέρω κάτι άλλο;» ρώτησε χαμογελώντας. «Όχι κυρ-Βαγγέλη, σ’ ευχαριστώ. Θα φύγω να ξεκουραστείτε κι εσείς. Καλό βράδυ!»
“Λίγο φως στο σκοτάδι”- Maria Tink
Έξω έβρεχε. Tο σκοτάδι γινόταν φως σε κλάσματα δευτερολέπτου απ' τις αστραπές και μετά πάλι σκοτάδι. Ακούς βήματα στο διάδρομο, ανάλαφρα και επιφυλακτικά.
“Μια χαρά που κράτησε τόσο λίγο”- Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ήταν ένα φτωχό παιδί που δούλευε για να μπορεί να εξασφαλίζει, τουλάχιστον, τα απαραίτητα για την επιβίωσή του. Ο πατέρας του είχε πεθάνει όταν εκείνος ήταν μόλις δύο ετών και η μητέρα του ήταν φιλάσθενη.
“Κρυμμένη ευτυχία”- Χριστίνα
Τι κι αν μεγάλωνε; Όσο περνούσαν τα χρόνια, όλο και πιο μικρός ένιωθε. Το καταλάβαινε τα βράδια, που έσφιγγε όλο και περισσότερο εκείνο το αρκουδάκι που του είχε χαρίσει η θεία του, τότε που έκανε τα πρώτα του βήματα.
“Το καράβι δεν ήρθε ούτε σήμερα”- Ηλίας Τζελέπης
Κοιτούσε και πάλι το παράθυρο. Το καράβι δεν ήρθε ούτε σήμερα. Είχαν περάσει μέρες και είχε χάσει πια την αίσθηση του χρόνου. Ζούσε σε κείνο το μικρό σπιτάκι πάνω στο λιμάνι. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, όπως τα μεγαλοπρεπή νέα κτίρια στην χώρα του νησιού, αλλά είχε μία ιδιαίτερη θαλπωρή. Ήταν ολόλευκο, σαν όλα τα σπιτάκια... Continue Reading →
