Μην κλαις. Ο κόσμος κοιτάζει. Μην κλαις σου λέω. Μετράνε τα δάκρυα σου, τους λυγμούς, τις κοφτές ανάσες.
“Ο κόσμος κοιτάζει” -Pit
“Το κουκούλι”- Πηνελόπη Τριάντου
Πλέκω κουκούλι Κουκούλι που πλέκει Τις ώρες που φεύγουν Και είσαι μακριά
“Στη συννεφιά των βλεφάρων σου”- Θεόδωρος Γεωργιάδης
Στη συννεφιά των βλέφαρών σου, τα κουρασμένα μου φτερά θέλω απόψε να απλώσω μια στάλα να ξεκουραστώ.
“Για τον Νίκο”- Χριστίνα
Τι υπάρχει εκεί ψηλά δεν το γνωρίζω. Ν' ανθίζουν άραγε κι εκεί οι αμυγδαλιές;
“Ο σταθμός σε λίγο κλείνει”- Κωστής Δαΐκος
Κόκκινο μακρύ φουστάνι πόσο όμορφη σε κάνει και κραγιόν στο ίδιο χρώμα να το φόραγες ακόμα.
“Ο άλλος εαυτός”- Ελένη Κατσώνη
Ξεκλείδωσε την εξώπορτα, μπήκε στο διαμέρισμα κι έκλεισε την πόρτα πίσω της. Στηρίχτηκε πάνω της με όλο το κορμί της κι έκλεισε με δύναμη τα μάτια της.
“Απωθημένο”- Μαρία Σπανού
Να σε ακούω θέλω, να μπαίνω σ’ένα όμορφο παραμύθι και να μη θέλω να βγω.
“Από το σημείο Α, στο σημείο Β”- Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος
Αφήνουμε τον Πειραιά πίσω μας. Αυτό το πρωί, κάτι εκατοντάδες περιπλανώμενοι εγκαταλείψαμε την πόλη. Μπροστά μας, στο βάθος, η Σίφνος.
“Ο χρυσαφένιος αητός”- Θεόδωρος Γεωργιάδης
Αγριεμένο μου πουλί, που σχίζεις τον αγέρα αφύλαχτο και τρομερό με χρυσαφένιο χρώμα.
“Ερωτική σύγχυση”- Χριστίνα
Δεν ξέρω τι συνέβη. Δεν ξέρω πώς συνέβη. Μα κάποιες νύχτες σ’ άκουγα που σκάλιζες την πόρτα. Ύστερα ξάπλωνα, δίπλα μου σ’ έβλεπα.
